Trage tocht door Park Sonsbeek en de landgoederen van Arnhem Noord

Voor de natuur hoef je niet altijd ver de stad uit. Misschien is het wel het mooiste park wat ik ken, Park Sonsbeek in Arnhem.

Ik ontdekte het tijdens deze prachtige trage tocht van 15 kilometer. Wat het extra bijzonder maakt, is dat mijn tante me later vertelt dat mijn opa en oma hier vaak wandelden en hij haar zelfs ten huwelijk heeft gevraagd in dit mooie park.

Over de wandeling

Deze wandeling vond ik weer op de site van Frankwandelt: Trage Tocht Arnhem Noord, een wandeling van 15 kilometer (al werden het er bij mij 17). De wandeling belooft me 9 landgoederen en de 'Groene bedstee' die ook nogal tot de verbeelding spreekt. De wandeling start en eindigt bij het station Arnhem. 5 minuutjes met de trein vanaf Station Velp, waar ik eerder die ochtend in 1 km al naar toe was gelopen.

Het idee van Trage tochten is dat dit hele afwisselende wandelingen zijn, zoveel mogelijk over onverharde paden. Klinkt goed toch?

Park Sonsbeek

Op de een of andere manier doet het rijtje huizen aan het park me een beetje denken aan de 'Painted ladies' in San Francisco, bij Alamo Square. Kleurrijke huizen uitkijkend over het groen. Al zijn deze huizen iets meer Pippi Langkousachtig. Wow, dan woon je toch wel echt gigantisch prachtig!

De naam Sonsbeek zegt het al, er loopt een beek, met een watermolen waar ook een leuk terras ligt. Ik ben pas net begonnen met de wandeling en sla het nog even over. In het park zijn groepjes yoga aan het doen, lopen jonge ouders met kinderwagens, zie ik een groepje tai chi doen. Het is zo'n leuk sfeertje. De combinatie van alle watertjes en de megahoge bomen maken dat ik dit misschien wel het mooiste park vind waar ik ooit ben geweest.

Nou is het stralende septemberweer natuurlijk wel een enorme mazzel, maar toch, kijk nou eens wat mooi.

Ik loop langs grasvelden, eet een appeltje bij Huize Zijpendaal, een van de weinige buitenhuizen dat nog vrij toegankelijk is. Ik ga er niet in, maar loop lekker verder. Het park loopt vrijwel naadloos over in de bossen.

De ene voet voor de andere en iedere tien minuten is het landschap weer totaal anders.

Wat is het toch leuk, zo op avontuur. Ik blijf het maar tegen mezelf zeggen, het voelt als vakantie en het was zo simpel om te regelen. Dit ga ik zeker vaker doen neem ik me voor. Het park gaat over in bos en het bos gaat over in heide.

Net als gisteren kom ik ook vandaag bijna geen mensen tegen. Hier en daar een wandelaar, die ik vriendelijk groet. Het verhoogt het expeditiegevoel. Dat klinkt ook veel leuker dan een simpele wandeling. Vaak hangt avontuur ook maar net af van hoe je zelf tegen dingen aan kijkt.

Het vakantiehuis van Anne Frank

Dan ben ik op landgoed Warnsborn. 'Hier wonen wij. Is 't hier niet prachtig. Midden in de bossen. Groeten van Anne' schreef Anne Frank aan haar Oma, toen zij hier in september in 1941 op vakantie was. Het maakt me een beetje treurig en melancholisch. Zij wist niet wat haar te wachten zou staan. Maar net als zij toen, geniet ik nu ook zo enorm van deze bossen in september.

Nu zijn de voorbereidingen in volle gang voor een feest. Een trouwerij?

Ik loop verder, nog meer bos, landgoederen, brede lanen, kronkelige paadjes. En opeens lijkt het wel Frankrijk: een heel veld zonnebloemen.

Ik loop en ik loop terwijl de zon langzaam al wat lager komt te staan en mooie stralen door de bomen werpt.

De groene bedstee, wandelen zonder bruin te worden

En dan opeens heb ik een ver uitzicht. Een hoge heuvel met onder me landgoed Mariëndaal. Het is de zuidelijke helling van de Veluwse stuwwal, zo leer ik later. Hah, dit is de plek van de 'Groene Bedstee'. Wat is dat nou? Het is het groenste monument van Arnhem. Een tunnelvormige beukenhaag van 300 meter lang, met halverwege een bankje bij een lindeboom, het symbool van de liefde. De haag is in 1865 aangelegd om de dames van het landgoed de gelegenheid te geven buiten te kunnen wandelen, zonder dat dit hun mooie blanke huidjes aantast.

Van hier is het niet ver meer tot Arnhem, ik zie de treinsporen al snel verschijnen. Als ik bedenk dat ik toch wel moe ben en al bijna 40 kilometer heb gelopen in twee dagen, hoor ik opeens muziek. Wat blijkt, er is een straatfestival aan de gang. In tuinen en op pleintjes staan bands te zingen. Het lijkt de intocht van de vierdaagse wel. Oke, nog even een dansje dan!

En dan zit het erop. Deze mooie wandeling en dit geweldige avontuur. Na een drankje op het terras aan de rand van Park Sonsbeek - waar ik vanmorgen nog voorbij liep- neem ik de trein terug naar Dieren. Als ik in de auto terug naar huis zit, voelt het alsof ik een week op vakantie ben geweest.

Ook het verslag van dag 1 lezen: de wandeling langs de Veluwezoom

Meer over deze wandelexpeditie: verslag van het wandelavontuur