Kastanjes poffen

Het avontuur is leuker dan dat het smaakt.

Voor de zekerheid begin ik dit avonturenblog maar met een disclaimer. Want eerlijk, zo heel erg lekker zijn ze niet, die gepofte kastanjes. En toch sta ik altijd als een klein kind op en neer te springen als ik ze vindt. Want het is een van de leukere dingen om te doen in de herfst.

Tamme en wilde kastanjes

Alle kastanjes zijn mooi. De eerste kastanje die je vindt, brengt geluk, vind ik. Ik stop m dan ook altijd in mijn jaszak. Als ik het jaar erop de winterjassen weer tevoorschijn haal, zit er meestal nog een verschrompelde kastanje in de zakken.

Over het geluk van een kastanje schreef ik in 2009 iets, waardoor ik nu weer een brok in mijn keel krijg. Voor de liefhebber staat dat helemaal onderaan dit blog. Nu back to the subject.

Kastanjes gooien in het Amsterdamse bos

Als kind zochten we ze altijd met mijn vader in het Amsterdamse bos. Met dikke takken probeerde hij dan nog meer kastanjes uit de bomen te gooien, want het allermooiste zijn ze als de schil net openbreekt en het witte nog poederig is. Dat glanzende roodbruine van de bast is de ultieme kleur van de herfst.

Opeetkastanjes

Ik ben niet zo goed in namen en vergeet altijd welke kastanje nou de tamme of de wilde is. De paardenkastanje, die staat volgens mij voor de niet opeetbare. Ik moet het altijd weer even opzoeken. En steeds verbaast het me: de tamme, dat is de opeetkastanje. Opeetkastanje is een veel duidelijkere naam vind ik. Het is ook raar, want die tamme, die is veel wilder. Die vind je niet zomaar, zoals de 'gewone' kastanje. Bovendien zijn de prikkelige stekels ook veel wilder. Het is al een heel avontuur om ze uit hun schil te krijgen.

Schattig kuifje

Ze zijn wat platter en hebben een schattig kuifje, de opeetkastanjes. Het blad van de boom is ook anders. Als je de stekelige schillen op de grond ziet liggen, dan weet je dat het Bingo is! En dan is het de kunst om zoveel mogelijk lekkere dikke kastanjes te verzamelen. En als je dan zo laag aan het speuren bent, zie je ook nog wel eens een leuke klein paddenstoeltje.

Hoe pof je dan kastanjes?

Het belangrijkste van het poffen is dat je een kruis maakt met een scherp mesje. En dan leg je ze een tijdje ergens waar het heel heet is. In de oven, dat kan, maar dat is best saai. In een pan op het vuur kan ook, maar is ook een beetje suf. Het leukste is het om buiten een vuurtje te maken en ze daarboven te poffen. Een minuut of 20, tot het vruchtvlees wat zachter is. Ik vind dat je ze met boter en zout eet, maar de meningen zijn daarover verdeeld. Het is een hoop peuterwerk, die schil ervan krijgen. En dan smaakt het vaak een beetje bitter of muf. Maar dat moet je maar vergeten, want dat merk je niet meer door de bokbiertjes die je erbij hebt gedronken.

Over het geluk van een kastanje in tijden waar het nodig is

Onderstaande tekst schreef ik in 2009 toen we net een paar maanden verhuisd waren van de Beemster naar het echte platteland. De kinderen zaten in groep 2 en 5 en hadden het zwaar.

Deze week hebben we allemaal een beetje een terugslag. Het gewone leven is in volle hevigheid losgebarsten.

De meisjes zijn ook weer een stapje verder. De nieuwigheid is eraf. School is gewoon school en vooral zoveel school. Vijf dagen in de week vroeg opstaan. Drie dagen in de week BSO en overblijven. En Isa ook nog eens op vrijdag opeens 's middags naar school. En dat na een hectische zomer. Het lijkt wel, dat nu de routine er weer een beetje in komt, er tijd is om alle veranderingen in volle hevigheid te beleven.

Voor mij, mijn lieve huis en alle lieve mensen in de buurt achter laten. Een nieuw avontuur tegemoet, weer een weg zien te vinden. Leuk, maar door het risico ook een beetje eng. Voor Isa en Lotte nog heftiger. Want zij hebben er niet om gevraagd. Te verhuizen. Hun leuke school, vriendinnen, hun hele leuke leven zomaar achter te laten en opnieuw te beginnen. En hoewel Isa er vol inspringt en vol goede moed is, valt het haar best zwaar. Haar meester is streng. Haar klas voelt nog niet vertrouwd. Ze speelt wel met meisjes uit de klas, maar echte vriendinnen zoals ze had heeft ze nog niet. En haar oude vriendinnen leven natuurlijk gewoon hun leventje door. Isa houdt wel contact, maar is er natuurlijk niet meer echt bij.

En dan Lotte. Het valt haar zwaar. Deze week moest ze veel huilen. Geen zin om te gaan slapen, want morgen moest ze weer naar school. Wist ik dan niet dat ze hoofdpijn, buikpijn, oorpijn en oh ja, ook nog pijn in haar voet had? Ze was gewend aan uitslapen, zei ze. En aan bij mij zijn. En ze miste me zo in de klas. En daar ging haar lipje weer. Trillend. Dikke tranen biggelend over haar wangen. En in mijn keel een groot brok.

Maar we gaan gewoon maar door. Ik gaf Lotte vanmorgen een kastanje. De eerste die ik vond dit jaar. Een mooie gladde kleine kastanje. Voor in haar zak. Voor als ze me miste. Isa gaf ik een extra knuffel en toen ze moest slapen, ging ik lekker bij haar liggen, in haar hoge bed, en kletsten we wat over de dag en over hoe lief ik haar vond.