Groene Wissel Uffelte met verborgen parel het Brandeveen

Misschien is dit wel een van de mooiste wandelingen die ik in Nederland maakte. Nog niet eerder had ik een tocht door zo'n ongerept stuk Nederland. Bijna geen bebouwing, geen drukke wandelroutes en als kers op de taart het schitterende ven Brandeveen. Ik las al ergens dat het vergeleken werd met een Zweeds bosmeer en die sfeer had het inderdaad.

Praktisch:

• Een Groene Wissel is een mooie wandeling die ook goed bereikbaar is met openbaar vervoer. Het kan een rondwandeling zijn, of juist van station naar station lopen. Zelf reed ik met de auto vanaf mijn Huisje in het veld naar de dorpsstraat van Uffelte, scheelde me 2 x 2,5km extra heen en weer lopen.

• Deze Groene Wissel is volgens de route 12 kilometer, maar ik maakte er ruim 14 van.

• Je kunt de Groene Wissel downloaden in een app "Wandelzapp", ik vind dat een hele fijne app. Het kost je 2,50 euro voor een wandeling (of een jaarabonnement), maar dan heb je een hele fijne topografische kaart met daarin zichtbaar waar je zelf bent. Als je het fijn vindt kun je ook met de routebeschrijving lopen, of deze uitprinten. Deze wandeling deed ik: Groene Wissel 358 Uffelte

Uffelte, typisch Drents dorp

De route start in Uffelte, een klein Drents dorp. Een niet zo bijzonder stuk met nieuwbouwhuizen en een oude kern met prachtige boerderijen. Een aantal ligt er zelfs aan een zandpad, net alsof je terug in de tijd gaat. Vanuit het dorp loop je al snel via de velden het Holtingerveld in.

Uitgestrekte ongerepte natuur

Het schijnt dat deze wandeling in 2008 als mooiste wandeling van Nederland is uitgeroepen door de Telegraaf. Ik kon dat zelf niet terug vinden, maar ik snap het wel een beetje. Op de prachtige voorjaarsdag zou je verwachten dat veel mensen op pad zouden zijn. Zeker in een tijd waarin je hoort dat natuurgebieden overvol zijn. Nou, hier niet hoor. De eerste twee uur kwam ik nul mensen tegen. Alsof ik in de wildernis liep, prachtige ongerepte natuur. En waar je in veel mooie gebieden struikelt over de vele bordjes, pijlen en paaltjes met routes, kwam ik die hier vrijwel niet tegen.

Ik voelde me echt Jo de Woudloper op ontdekkingsreis. Dan ging de wandeling weer langs hei en open gebied, dan weer door een prachtig bos met een bodem van zacht groen mos. Onderweg zag ik een baby Hooglander met zijn moeder. Zo lief, al durfde ik er niet langs. Toen ik een omweggetje nam stond de vader daar heel chill een beetje te grazen. Moest ik daar weer voorzichtig voorbij zien te komen. Ja, je maakt wat mee hoor op zo'n wandeling.

Lente die als zomer voelde

Het was de eerste warme dag van het jaar. Niet zomaar lentetemperatuur, maar een echt zomerse dag. Ik had eigenlijk een petje op moeten hebben, gelukkig ging een groot deel van de route in bosrijk gebied en kon ik schaduw opzoeken. Het bos kleurde langzaam lichtgroen van alle blaadjes die voorzichtig uit hun schulp kropen.

Het Brandeveen, wat een prachtig meer

Een van de hoogtepunten van deze route is het Brandeveen. Een ven, ontstaan tussen 1910 en 1920 door turfwinning. Ze moeten een hoop turf gestoken hebben, want dit is geen klein schattig vennetje, maar een enorm meer. Via een kronkelpaadje loop je 'm vrijwel rond met steeds weer een ander uitzicht.

Het geluk van wandelen

Ik bleef maar foto's maken, het was ook zo mooi. Het meer spiegelglad en blauw. Iedere bocht zag ik wel weer iets moois. Ik heb er een tijdje gezeten, aan de oever en voelde me diepgelukkig. Een paar uur heerlijk gelopen en dan op zo'n plek uitkomen, de wereld lijkt zoveel eenvoudiger tijdens een wandeling. Je hoeft niets anders dan je ene voet voor de andere te zetten, die cadans waar je in komt lijkt bijna wel een meditatie. Of gewoon nuchter gezegd, het is zo lekker dat je niets hoeft en zoveel moois ziet.

Door de landerijen terug naar Uffelte

Uiteindelijk moest ik natuurlijk wel wat, of ik zou moeten overnachten bij het meer (ook een idee voor een keer trouwens). Ik moest weer verder. De route nam me mee over een mul zandpad langs de heide, een grote grasvlakte midden in het bos, via een bospad weer de landerijen in. Eerlijk is eerlijk, het laatste stuk wandeling parallel aan de provinciale weg was iets minder leuk. Maar ik rook de stal en was er bijna. Met verbrande koontjes en moeie benen reed ik in een paar minuutjes weer naar mijn huisje, om lekker wat te gaan drinken met mijn benen omhoog.