Gouden brem in Bikbergen

Een prachtige wandeling in het Gooi, waar ik compleet doorweekt raakte.

Hoe doe je dat dan, een wandeling uitzoeken? Ben je nooit bang dat je verdwaalt?

Ik had er eigenlijk nooit bij stilgestaan. Nederland is in mijn ogen zo'n klein en geregeld landje, dat het onmogelijk is om te verdwalen als je je telefoon bij je hebt met Google maps erbij.

Verdwalen onderweg

Verdwalen als in "de route kwijtraken", dat gebeurt me vaker wel dan niet.

Zeker als ik ook hardloop, dan mis ik wel eens een paaltje en vaak vind ik het ook wel prima, dan zoek ik gewoon mijn weg en als ik in mijn hoofd bedenk dat het ongeveer de helft moet zijn, dan kijk ik op mijn telefoon waar ik ben en welke richting ik uit moet om weer terug te gaan.

Het jammere is dan wel, dat je niet altijd de mooiste routes hebt, dus het liefste kies ik voor een paaltjeswandeling, wat voor het kind in mij ook als een soort speurtocht voelt. 

Op deze dag had ik vooraf ook een paaltjeswandeling uitgezocht, startend op de parkeerplaats Nieuw Bussumerheide. 

Op de bonnefooi dwalen

Het was een beetje regenachtig, maar toen ik uit de auto stapte vond ik het al direct zo mooi! Die brem gaf zoveel kleur.

Ik ontdekte echter al snel dat de paaltjes weg waren en toen ik het aan een dame vroeg die haar hond uitliet vertelde ze me, dat sommige mensen die paaltjes zo lelijk vonden dat ze ze uit de grond hadden getrokken. Oke. Dan maar zelf op de bonnefooi een beetje dwalen. Geeft meteen een extra stoer gevoel.

Ook weer heel afwisselend, van die open heidevelden vol brem naar de groene bossen.

En opeens kwam ik bij de Tafelberg uit, een gedeelte waar ik ook al vaker heb gewandeld. 

Het regende intussen best wel hard en ik was ook al een eind op weg, dus ik wilde wel weer een beetje richting terug.

Lastig navigeren in de regen

Natte vingers en een telefoon in de regen is echter lastig zoeken. Het lukte maar niet goed om de juiste kaart tevoorschijn te toveren.

Gelukkig kwam ik nog meer wandelaars tegen die me de richting van Bikbergen wel konden wijzen.

Wat is het mooi he, al die tinten groen. Het geeft me zo'n gevoel van vrijheid om zo te verdwalen in het bos. Of beter gezegd, dwalen. Want zoals Daniel Lohues zo mooi zegt is 'niet alle dwalers benne verdwaald'.

En zo kwam ik uiteindelijk toch gewoon weer bij mijn auto terug. Met een big smile en een blij hart en modder op mijn schoenen.

Meer foto's