Expeditie: dagtocht op de Veluwezoom

Volgens kenners is dit een van de allermooiste wandelingen die je in Nederland kunt maken, de NS-wandeling Veluwezoom.

Ik liep deze schitterende 15 kilometer op een stralende septemberdag (toen de heide net uitgebloeid was).

Vanaf Station Dieren, waar de wandeling begint, loop ik binnen een paar minuten het bos in. De Onzalige Bossen wel te verstaan en over de oorsprong van deze naam doen verschillende verhalen de ronde. Dat er vroeger struikrovers rondzwierven die de bezoekers beroofden vind ik wel een mooie. Aan de brede lange lanen zie je dat het een jachtgebied is geweest waar onder andere Willem II met zijn jachtstoeten zich snel van het ene naar het andere terrein kon verplaatsen. In mijn hoofd zie ik ze langs galopperen.

Lange rechte streep

Als je de wandeling op de kaart bekijkt, dan lijkt het een beetje saai: het begin is een lange rechte streep. Vanaf de Carolinaberg, waar je in het middelpunt van 14 verschillende wegen staat is het alleen de lange rechte Koningsweg die naar mijn eerste stopplek leidt. Al wandelend voelt het in ieder geval helemaal niet saai, omdat er best wat hoogteverschil is.

Poffertjes bij de Carolinahoeve

Tijd om wat te eten en te drinken op het terras in de zon. Ik heb zomaar zin in poffertjes.

Ook na deze stop loop ik een tijd door de prachtig oude bossen, tot ik opeens heide zie. Ik ben net na de bloei en de meeste heide is uitgebloeid en niet meer zo paars. Ik merk ook dat het drukker is en ik zie waarom: het parkeerterrein bij de Posbank. Dat is even schakelen, want tot nu toe kwam ik amper mensen tegen en hier is het opeens megadruk met fietsers, motorrijders, auto's.

De Posbank

Sja, die drukte is er niet voor niets. Het is ook gewoon heel erg mooi, zo'n weids uitzicht over de heidevelden. De glooiende heuvels begroeid met hei. Dit moet inderdaad ook prachtig zijn als alles paars is, al zal het dan vast nog een stuk drukker zijn.

En zoals het gaat met drukke punten: na een minuut of 10 lopen dunt het alweer uit en voor ik het weet huppel ik weer in mijn uppie door de heidevelden.

Ik bof ook wel enorm met het prachtige weer. Ik voel me een ontdekkingsreiziger, die steeds maar weer verder en verder gaat. Wat zal er achter het volgende heuveltje zijn, wat komt er na de volgende bocht? Ik zie paddestoelen, een dikke mestkever en de zon lijkt het gras soms wel licht te laten geven.

Ik maak foto's bij de vleet, gewoon met mijn telefoon, om af en toe naar het thuisfront te sturen en voor mezelf vast te leggen hoe mooi het is.

Zo kan ik jou ook een stukje mee laten lopen over de stuifzandpaadjes door de hei.

Beekhuizerbos, waar ik een zwijn zie

Na een lang stuk over de heide duikt het pad opeens het bos weer in. Ik hoor gerommel en kijk speurend rond waar het geluid vandaan komt. Opeens zie ik het staartje van een zwijn weghopsen. Wow, ik heb gewoon een zwijn gezien!

Na de Onzalige bossen met de lange lanen en de heuvelachtige heide is nu weer een heel ander stuk wandeling aangebroken. Langs beekjes, in een donkerder stuk bos.

De beek mondt uit in een spiegelend meertje waar ik mijn schoenen uittrek en even pootje baad. Ik voel nu de kilometers wel een beetje. Maar het is nu niet ver meer naar Velp, waar ik niet naar het station ga, maar nog een stukje verder. Ik overnacht hier namelijk om morgen nog een mooie wandeling te maken. Zo word dit weekend een echte wandelexpeditie!

Lees meer over het hoe en waarom van dit wandelexpeditieweekend.