Dagtocht Eys - Valkenburg

In september deed ik voor het eerst een 'expeditie', een dagtocht op de Veluwezoom. Geen rondje wandelen, maar van A naar B lopen. Dat vond ik zo leuk om te doen, dat wilde ik nog wel eens. In mijn zoektocht toen zag ik al dat de OV-stapper Heuvelland door Frankwandelt was betiteld tot de allermooiste wandeling van Nederland. Daar was ik wel benieuwd naar.

OV-stapper Heuvelland van Wandelnet

Deze wandeling bestaat uit twee etappes, ieder 18 km. Afhankelijk van welke kant je uitloopt gaat de eerste dag van Valkenburg naar Slenaken en de tweede dag van Slenaken naar Eijsden.

In het voorjaar als de bloesem bloeit, is dit denk ik wel echt een adembenemende wandeling. Maar ook in februari als alles nog kaal is, is het de moeite waard.

Mijn aangepaste versie

Het hoofddoel voor mij was om een 'tocht' te lopen, van ons huis in Eys naar een eindpunt. Daar kon ik me op laten pikken door Joost. Ik was al een beetje aan het studeren geweest op de kaart en dag 1 gaat door Gulpen, niet ver van ons dorp Eys vandaan. Als ik nu gewoon via een mooi pad naar Gulpen loop, dan stapte ik daar op de route en liep ik helemaal door naar Valkenburg. Een andere dag zou ik dan de andere kant op gaan. Ik zocht de wandeling op in RouteYou, omdat je daar zo fijn kunt zien of jouw blauwe stipje nog op de route ligt. Overigens ben ik wel altijd aan het klooien met die app, ik open 'm gewoon op mijn browser in mijn telefoon, maar dan nog blijft het soms een gedoe met in en uitzoomen. Deze route stond gelukkig goed aangegeven.

Met de zonsopkomst de deur uit

Als ochtendmens ben ik altijd veel eerder wakker dan de rest van mijn gezin. Dat komt mooi uit, want ik laat ze lekker slapen. Ik vulde mijn rugzakje met wat eten en drinken en stapte de deur uit om vanuit Eys richting Gulpen te lopen. Dit stukje was al een eigen vermelding waard op een wandelsite, langs het spoorlijntje de Miljoenenlijn door de velden bij Cartils naar het groene stukje van Gulpen waar ik de rivier volgde en de echte route oppikte.

Het was best nog wel een beetje fris, het eerste stuk. Gelukkig moest ik in Gulpen direct een flinke klim maken om het een beetje warm te krijgen. Zo boven aan de heuvel voelde ik me stoer en vrij. De dag pas net begonnen, de zon nog laag aan de horizon. En hier liep ik dan, op een plekje waar ik nog nooit eerder was geweest. Ik hoefde alleen maar voet voor voet te zetten en iedere keer weer een stukje verder te gaan. De paden op, de lanen in. Door de heuvels zag ik het pad steeds in de verte verdwijnen.

Kale bossen, kleurige velden

De bomen waren weliswaar nog kaal en het gras nog een beetje dof, maar de velden waren verdeeld in allemaal gekleurde vlakjes: bruin, geel, groen in allerlei tinten. De zon klom steeds hoger en het werd steeds lekkerder weer. Wat een geluk, en dat op een gewone februaridag! Ik snapte opeens waarom een kruispunt zo heet. Op bijna alle kruispunten, stond een kruis, versierd met bloemen en een bordje met tekst. Bijzonder hoezeer het geloof hier in de dagelijkse omgeving is verwerkt. Het gaf me echt een buitenlandgevoel.

Na ruim twee uur ging ik echt even zitten, op een bankje bij de orchideeëntuin. Ook hier is het in de zomer vast nog veel mooier, nu was er geen bloem te zien, behalve de hazelaars die al uitbundig bloeiden. Even wat eten en drinken en met mijn ogen dicht in de zon. Heel lang had ik niet de rust om te zitten, ik wilde weer door. Verder ontdekken!

Via het Gerendal liep ik het bos in, waar ik opeens in de verte huisjes zag. Dat was Valkenburg! Het einde was in zicht. Maar nog niet helemaal. Een steil pad bracht me het bos uit, waar ik de weg over stak en de heuvel weer op moest langs het Sprookjesbos.

Nog verder omhoog ging het pad, tot ik een raketachtige toren zag. De Wilhelminatoren, 30 meter hoog. Vanaf hier een prachtig uitzicht op Valkenburg.

Langs de rodelbaan en de camping die bomvol campers stond liep ik weer naar beneden, naar het centrum. Hier liet ik de officiële route los, ik had intussen wel zin in koffie en liep door een poort het oude centrum in. Valkenburg is normaal gesproken een druk toeristencentrum, maar met de lockdown was het een stuk rustiger en konik goed de charme zien van dit plaatsje. Intussen had ik Joost laten weten dat ik er was en zij waren onderweg om me op te pikken. Met zijn allen struinden we in het zonnetje nog even rond. Langs de verschillende bruggen, de geschilderde reclame op de gevels, de oude pandjes en de fluweelgrot. Zo maakte ik met een brede lach de 16,6km vol. Dit was leuk!